ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΔΩΣΤΕ ΤΟΥ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ,

...MIA ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

...ΕΝΑΝ ΤΙΤΛΟ, 

...ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ,

... Η΄ VIDEO, 

...Η΄ΤΡΑΓΟΥΔΙ,

...Η΄ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΔΕΙΚΟ ΣΑΣ ΠΟΙΗΜΑ 

ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

Όπου κι αν σκάψεις είναι φως

Το φως κερδίζει απ΄ την αρχή  τα χέρια μας

Ανοίγει διάπλατα όλα τα τοπία με τα όνειρα των πελαργών

Ανοίγει τις εξώπορτες των κήπων με τις μικρές ορχήστρες

Ταιριάζει αυτό το φως πάνου στα πρόσωπα σαν το φιλί στη θήκη των χειλιών

Ταιριάζει η αγάπη στην καρδιά μας

Κι ο κόσμος χαιρετάει τον ίσκιο των καπνών μέσα στον ήλιο

μ΄ ένα χαμόγελο

γεμάτο μέλλον και σημαίες

Γιάννης Ρίτσος, Πίσω απ΄ το τελευταίο σύνορο, XV 

Η μνήμη μου νιώθει ένα χάδι

Λούζω τα μάτια

Αφήνω τα χέρια

Στο πιο καθαρό νερό

Ανεβαίνω σ΄ ένα γαλάζιο βουνό

(Μια θάλασσα κοιτάζω

Που με προσέχει)

Φτάνω στην κορυφή

Ανέλπιστον ουρανό-

Και αντικρύζω τα σύννεφα

Και ανάμεσα στα σύννεφα τα χρόνια μου

Ακέραια

Γ. Σαραντάρης, Περίπατος στο παρόν

Σαν γαλαξίας απέραντος

το σύμπαν σέρνω στο χορό.

Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα,

θόλο το θόλο χάλασα,

κι είμαι σα μια απέραντη θάλασσα,

πλατιά γαλάζια θάλασσα,

που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Μεταρσίωση  

Στο τέλος αυτού του στίχου είναι μια πόρτα που ανοίγει,

Που βλέπει σ΄ ένα μπλε μπαλκόνι όπου ένας γλάρος θα κάτσει

Κι έπειτα σαν μια εικόνα που εγκαταλείπει μια ιδέα,

Θα διασχίσει με αργές, ρυθμικές, κινήσεις

το σφυροκοπημένο μέταλλο της απογευματινής θάλασσας

Το μόνο φως που έχουμε λάμπει ακόμα σ΄ένα βέλος ή σ΄ ένα κοχύλι,

Όπως πέφτει και διπλώνει τούτη η σελίδα σ΄ ένα λευκό αφρισμένο κύμα

Ντέρεκ Ουόλκοτ, Ποιήματα  

Αυτός ο μαύρος τόπος

Θα πρασινίσει κάποτε.

Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά

Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτική μαργαρίτα

…

Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμιών ν΄ αντηχήσουν

Όχι δαχτυλίδια και σπαθιά

Αλλά κλαδευτήρια κι αλέτρια.

Νίκος Γκάτσος, Αμοργός  

Ωραίο να ζεις πλησιάζοντας τις βρύσες

Ωραίο να ζεις ακούγοντας τις φλέβες

Ωραίο να ζεις με το ένα μόνο πρόσωπό σου

Ξεχνώντας το άλλο στο δικό του κόσμο

Ωραίο να ξέρεις – κι όμως να σωπαίνεις

Ν΄ απλώνεις ρίζες – κι όμως να βυθίζεσαι

Ορέστης Αλεξάκης, Ωραίο να ζεις